Een bewogen week #13

Lief lijf,

Een zeer bewogen week, zo kunnen we wel stellen. Er is een hoop gebeurd sinds mijn laatste update. 

Mijn huis is onder voorbehoud verkocht! Voor een heel mooi bedrag heb ik mijn huis kunnen verkopen. Het voelt nog erg onwerkelijk, afstand doen van mijn eerste eigen huisje. Ik moet wel zeggen dat ik er emotioneel al een soort afstand van heb gedaan, maar nu het officieel wordt voelt het toch anders. Het is goed zo, maar wel heel gek.

Naast de verkoop van mijn huis hadden wij ineens toch een bezichtiging bij een ander huis. Eind augustus zag ik een huis op funda en had ik een bezichtiging aangevraagd. Helaas was het huis toen al onder bod en konden we niet meer kijken. Vorige week werd ik gebeld dat dit toch niet door was gegaan en wij alsnog mochten gaan kijken. Dit was afgelopen dinsdag. Het huis heeft een enorme opknapbeurt nodig en moet eigenlijk geheel verbouwd worden. Dit zien wij wel zitten, omdat het echt een huis is waar wij misschien wel voor de rest van ons leven kunnen blijven wonen. Met de overwaarde van mijn huis en straks dan de verkoop van Vin zijn huis, kunnen we dit ook echt betalen. 

De hele week hebben we gesprekken gevoerd met de hypotheekadviseur en de makelaars en vandaag hebben wij een bod gedaan. Jeetje wat is dit weer spannend! We willen het zo ontzettend graag! Zeker nu ik vandaag weer merk hoe het traplopen gaat. Een slechtere dag en dus veel meer pijn, doen mij beseffen hoe graag ik dit wil! 

Vorig weekend was ik samen met Vin een weekendje weg. We waren niet ver, namelijk gewoon in de ark van mijn tante in Aalsmeer, maar wat was dat fijn. Morgen zijn wij een jaar samen, maar dit was ons eerste weekendje weg. We hebben genoten, heerlijk zitten kletsen en stiekem een beetje plannen gemaakt. De verlichte botenshow en het vuurwerk op zaterdagavond hebben wij vanaf de boot bekeken met mijn ouders! Heerlijk en zo onwijs mooi. 

Revalidatie gaat over een week echt beginnen. Het grootste onderdeel hiervan is psychisch. We starten met psychomotorische therapie, om weer mijn grenzen te leren voelen zonder hier meteen een oordeel aan te hangen. Daarnaast ook gesprekken met de psycholoog, maatschappelijk werk en handtherapie. Gemiddeld moet ik twee keer per week naar Reade voor revalidatie. Ik ben blij dat dit nu echt gaat starten, maar ook hiervoor heb ik best wat spanning. 

Op het gebied van werken gaat het de ene keer beter dan de andere. Soms kom ik heel moe thuis en de andere dag denk ik dat ik nog wel langer had kunnen blijven. Het is heel fijn om daar te zijn. Ook is het fijn om te zien dat ‘mijn klas’ het zo goed doet. Mijn vervangster is een topper en ik merk dat ik hierdoor het werk ook echt wel kan loslaten (haha, de meningen hierover zullen misschien verschillen, maar ik vind dat ik het aardig los laat). Ik ben betrokken, maar laat ook dingen echt over aan anderen. Wat ik vooral lastig vind is het niet oppakken van de ‘bijzaken’. Commissies waar ik vorig jaar in zat, afspraken die ik vorig jaar al had gemaakt over cursussen. Ik wil zo graag door en dingen afmaken waar ik mee ben begonnen. Goed overleggen en kijken wat wel en niet kan. 

Voor nu gaan we een paar spannende uren in. Gaan ze ons bod accepteren? Gaan ze een tegenbod doen waar wij ons in kunnen vinden? Ik merk de onrust en mijn hoofd maakt overuren. Even doorzetten en dan weten we vast meer!

Duim met ons mee! 

We keep going strong!