Daar gaan we weer... #40

Lief lijf,

Potverdomme daar gaan we weer. Voelen wij ons eindelijk weer ‘goed’, komt die stomme voet om de hoek kijken. Echt ik kan wel de hele tijd janken als ik bedenk wat er gebeurt. Toch weet ik ook weer dat dat totaal geen zin heeft. Dus ben ik voornamelijk boos.

Maandag ben ik heerlijk op mijn werk geweest. Ik had duidelijk met mezelf afgesproken dat ik geen zware dingen ging tillen. Wonder boven wonder, ik heb me daaraan gehouden. Ik ben tussendoor nog met een collega naar de IKEA gereden om wat spullen op te halen voor school en heb verder heerlijk gerommeld. Ik heb gesproken met mijn directeur en ik mag de komende weken 2 ochtenden in groep 6 staan en 1 dag in groep 4. Ik was helemaal blij. Mijn geluk kon niet meer op! Wat een geweldige start van het jaar, ondanks dat je weet dat daar andere voor moeten lijden. Ik leef erg met ze mee, maar dit is typisch een gevalletje: de ene z’n dood is de ander z’n brood’.

Eenmaal thuis was ik wel erg moe. We hebben lekker wat gegeten en zaten op de bank wat tv te kijken. Bij het opstaan voelde ik iets ploppen/knakken in mijn rechter voet. Daarna was hij wel wat gevoelig, maar niet heel pijnlijk en al helemaal niet dik. ’s Nachts in bed was mijn enkel wel heel irritant. Ik heb die avond zo goed als niet geslapen van de pijn. De volgende ochtend was hij nog steeds niet echt dik, maar lopen was niet meer fijn.

Dinsdag moest ik toevallig naar de fysio, dus besloot ik hem te laten kijken. Hij dacht dat het leek op een peesontsteking. Hij heeft er wat mee bewogen, waardoor mijn voet meer ging ontspannen. Dit was voor tijdelijk lekker. Ik kreeg een kruk mee naar huis en een elastiek voor wat oefeningen. Dinsdag middag heb ik nog gezellig op mijn neefje gepast. We zijn bij het huis van mijn ouders gaan spelen, omdat daar een heerlijke tuin is waar we in kunnen spelen. Die van ons wordt trouwens vanaf volgende week gedaan!!! YES!!

Dinsdagavond lag ik heel vroeg in mijn bedje. Ik was het zat en had de dag ervoor natuurlijk niet geslapen. De pijn in mijn enkel werd erger en ik wilde gewoon lekker naar mijn bed. Ik heb ook vrij goed geslapen, want ik was echt heel erg moe. Voor ik ging slapen appte ik nog met mijn fysio. Er begon zich een ei te ontwikkelen en het was warm. De fysio zei meteen dat het een ontsteking was, dus ik moest niet meer oefenen.

Woensdagochtend werd ik wakker met echt een ei. Mijn voet was pijnlijk en erop lopen was niet echt meer mogelijk. Ik besloot mijn zus te appen of ik twee krukken van haar kon lenen. Dit kon, zodat ik toch naar werk kon gaan. Eenmaal op werk heb ik meegedaan met de vergadering en heb ik een klas deels klaargezet. Lopen en sjouwen lukte mij natuurlijk niet, dus er waren steeds collega’s voor mij aan het lopen. Super onhandig, maar even geen andere keuze. Na de lunch merkte ik dat ik erg moe begon te worden van die voet. Hij deed steeds meer pijn. Ik ben in overleg met mijn directeur naar huis gegaan, zodat ik op bed kon rusten en hopelijk morgen weer naar school.

Eenmaal thuis ben ik meteen mijn bed in gedoken. Heb ik eerst een uur geslapen en daarna werd ik wakker met veel pijn. Ik kon er zelfs niet meer van eten. Ik heb de hele avond op mijn bed gelegen, super saai zonder mijn lieve man! Ik heb die nacht onrustig geslapen en ’s ochtends wist ik waarom.

Ik kon nu echt niet meer op mijn voet lopen en had zoveel pijn. Lopen met twee krukken was ook niet meer mogelijk. Naar beneden laten hangen ook niet. Ik heb mijn werk afgezegd (teambuildingdag, dus baal echt als een stekker) en belde naar mijn zus. Mijn man was ver weg, mijn ouders op vakantie en mijn zus was gelukkig nog thuis, maar is door mij wel te laat naar haar werk gegaan (sorry sorry). Ik was helemaal in paniek. Het gevoel onder mijn voet verdween en/of veranderde op plekken. Mijn zus kwam natuurlijk heel lief en heeft mij even gerustgesteld en de nodige dingen voor mij gepakt. Vincent was inmiddels ook onderweg naar huis.

Intussen had ik het ziekenhuis gesproken. Zij gaven aan dat ik beter de poli eerst kon bellen om te overleggen met mijn eigen reumatoloog. Dit maakte dat ik een kleine drie kwartier door moest bijten. Ik heb de arts gesproken en hij zei dat ik meteen naar de SEH moest gaan. Hij zou een doorverwijzing maken. Nu was het zaak dat ik uit het bed in de auto ging komen. Wat ben ik gelukkig met onze bungalow. Met wat helpende handen van Jeffrey, is het ons gelukt.

Bij de SEH was het lang wachten. Er werd een Röntgenfoto gemaakt, een punctie afgenomen en gekeken met een echo. Veel vocht, ontsteking en ze dachten een kans op bacteriën of infectie. Ik moest weer blijven in het ziekenhuis. Dit was wel het laatste waar ik op zat te wachten. Heel eerlijk, ik dacht gewoon dat ze twee prednisonspuiten in mijn enkel zouden zetten en dat het dan wel over zou gaan.

De eerste twee dagen (SEH meegerekend) hebben ze een echo gemaakt en een punctie gedaan om vocht te verwijderen. Dit doen ze, zodat de antibiotica beter zijn werk kan doen. Deze kan namelijk niet door vocht heen. Verder zijn we erg aan het zoeken naar pijnstilling om het allemaal wat dragelijker te maken. Ik merk dat ik wel op alles moet letten en heb deze keer al meerdere malen ‘ruzie’ gemaakt met mijn zaalarts omdat dingen niet goed gaan. Ik ben heel duidelijk in wat ik wel en niet wil, maar vind het vooral echt dom als ze mijn medicijnen, die nota bene worden voorgeschreven door artsen in het AMC, niet juist kunnen geven. Wij moeten dit soort fouten niet maken in ons werk hoor.

Zaterdag was ineens best een enerverend dagje. Het begon allemaal heel relaxed. De zaalarts kwam om een echo te maken, maar twijfelde wat ze nu moest doen. Ze wilde wel proberen te prikken zei ze. Op mijn beurt zei ik toen: ‘gister deed je het voor het eerst toch? Dan gaan we nu niet zonder dat iemand mee kijkt het nog een keer ‘proberen’ hoor.. ik heb genoeg pijn gehad’. Dus er werd gebeld met artsen en toen moest er een Orhopeed bij komen. Deze vrouw (super aardig trouwens) wilde graag het gewricht spoelen. Het verhaal wat zij vertelde liet mij denken dat het allemaal best mee zou vallen. Dus ik ging akkoord met een soort kijkoperatie op bed. Helaas was dit niet zo simpel als nu gezegd. Het deed echt heel veel pijn. Ik dacht op een gegeven moment echt dat ik niet meer kon, maar je moet toch door. Stoppen en pauze houden heeft ook weinig zin.

Achteraf gezien is het natuurlijk maar ‘kort’. Zo een ingreep duurt denk maximaal 20 minuten. De voorbereidingen zijn bijna nog langer. Maar men wat zijn dat toch altijd gemene minuten.

Vandaag, zondag, had ik een rustdag. Geen echo, geen punctie en geen gekke dingen. Mijn lijf schakelde dan ook eventjes uit. Ik was de hele dag heel erg moe, beetje misselijk, hangerig en niet helemaal in mijn hum. Vincent is langs geweest samen met Abby om een ijsje te eten en ’s avonds kwamen papa, mama en Jaimie even op bezoek om een spelletje te doen. Verder een vrij rustig dagje.

Mijn voet doet vooral nog zeer als hij naar beneden hangt. Na een tijdje gaat hij dan enorm irriteren en wil ik graag weer terug naar bed. Het is echt gek om in het ziekenhuis te zijn terwijl ik me zelf eigenlijk best oke voel. Het is ook gek dat ik nu 100% meer afhankelijk ben van de verpleging dan normaal als ik hier lig. Normaal ben ik 100% zieker en kan ik alles zelf, nu heb ik alleen een zere voet en moet ik echt ALLES vragen. Ik voel me soms zo onwijs opgelaten. Ze vinden het allemaal helemaal niet erg, maar ik merk wel dat ik toch echt dingen opspaar om het dan maar in 1 keer te vragen.