Stoppen met werken #46

Lief lijf,

Het woord is eruit. Gisteren is de mail naar ouders gestuurd dat ik niet meer terug zal keren op mijn oh zo geliefde schooltje. Met zeer veel pijn in mijn hart heb ik een stukje geschreven wat naar ouders is verstuurd onder een bericht van de directeur. 

Al lange tijd wist ik dat ik zou gaan stoppen op school. Toch wilde ik dat alle ouders het gelijktijdig zouden horen. Dit maakte dat ik er hier niet echt over kon schrijven. Het is een heel proces geweest om tot deze beslissing te komen. Voelt het echt als een eigen beslissing? Nee, dat zeker niet. Het voelt gedwongen, onder meer natuurlijk door mijn ziek zijn. De woorden dat ik geen ‘stabiele factor’ meer kon zijn voor een groep komen hard binnen, maar ergens hebben ze gelijk.. ik kan niet zeggen dat ik er ‘altijd’ zal zijn. Ik durfde wel altijd te zeggen dat ik er altijd wilde zijn! Dat ik er heel veel van vind, daar gaat het niet om. Want eerlijk is eerlijk, de wereld is totaal niet eerlijk op dit gebied. Want waar ik er ALTIJD als eerste voor mijn werk zou zijn.. gaan andere eerst voor hun privéleventje. Misschien is die volgorde beter, maar mijn hart was altijd bij de kinderen van mijn klas.. daar ging ik voor, daar leefde ik voor. Dat is iets wat ik wel over mezelf durf te zeggen.. ik ga door tot het gaatje voor mijn lieve klas.. pas als ik er echt letterlijk bij neerval stop ik. En zo een leerkracht hebben ze nu wel laten gaan. Zonde, al zeg ik het zelf! 

Op dit moment kan ik echt nog niet werken. Het opvouwen van 1 wasmand vol met was is op sommige dagen echt teveel gevraagd. Voor 10 uur ‘s ochtends hoef je niet bij mij aan te kloppen en sommige dagen verlaat ik amper mijn bed om ontbijt/lunch te maken. Of en hoe ik hier uit kom.. dat durf ik niet te zeggen.. maar één ding weet ik wel: I will be back one day! 

Verder waren de afgelopen weken rommelig. Mentaal waren ze op sommige momenten erg zwaar. Ook fysiek heb ik best wel pittige dagen gehad. Maar ik wandel weer door mijn huis, kan soms zelfs wandelen naar mijn ouders, probeer sommige dagen het eten voor te bereiden en gooi af en toe een was in de wasmachine. Verder train ik met de fysio, ben ik aan het oefenen op de hometrainer en probeer ik daarnaast te zoeken naar nieuwe hobby’s.

Ik heb vorige week een gehandicaptenparkeerkaart aangevraagd bij de gemeente en ik kan je vertellen.. dat was een hele hele hele grote stap, want ik wil helemaal niet gezien worden als ‘gehandicapt’. Mijn psycholoog benaderde het anders, want de definitie van gehandicapt is: ‘De Van Dale beschrijft een handicap als een belemmering. Iemand wordt belemmerd in bepaalde dingen die hij of zij zou willen doen, maar vanwege een handicap niet (of beperkt) kan doen.’ Toch vond ik het heftig om tijdens het gesprek te horen dat er in de ogen van die man geen twijfel mogelijk was: ik had recht op zo een kaart. Ik probeer er de voordelen van te zien, maar moeilijk vind ik het wel. 

Voor nu gaan we weer volle kracht vooruit! We sparen de mooie momenten, want momenten als gisteren zorgen voor een groot zwart gat! Ik ga mijn collega's, de kinderen en ouders van de Wilgenhoek enorm missen. Ze hebben een mooie plek in mijn juffenhart. 

We keep going strong!