Een jaar thuis! #60

Lief lijf,

Dit jaar heb ik moeten vechten tegen emoties waarvan ik niet eens wist dat ze bestonden. Ik heb mezelf een heel aantal keer moeten herpakken, uit bed moeten sleuren en opnieuw moeten uitvinden… Maar opgeven is geen optie en dat is het nooit geweest (al denk ik daar op donkere dagen soms heeeel eventjes anders over).

22 december 2022 is een speciale dag.. de dag waarop ik na 5 weken ziekenhuis naar huis mocht gaan. Net voor de kerst 🎄! Een dag die mij doet herinneren aan een jaar met veel (langdurige) opnames. Een dag die mij naar mijn keel grijpt en doet beseffen hoe dun de lijn is tussen: ‘het gaat goed’ en ‘het gaat fout’. Deze dag wist ik nog niet wat dit jaar allemaal zou gaan komen.

Want 2022 was zwaar met 3 grote opnames in het AMC.. fysiek en mentaal aardig op en leeg rond deze dag. Maar hoe zitten we er nu dan bij? 

2023 was pittig met het verwerken van al die opnames, alle ‘fouten’, het vertrouwen terug proberen te vinden in de artsen en het omgaan met een leven dat niet meer hetzelfde zal zijn als in mijn droom… want misschien is dat nog wel het stuk wat mij nog altijd het meeste pijn doet! Mijn droom, mijn toekomstbeeld.. totaal in duigen! Welke doelen heb ik eigenlijk nog? Wat wil ik eigenlijk graag bereiken? 

Deze week tekende ik mijn ontbindende contract. Na (volgens de papieren) 2 jaar verzuim ben ik afgekeurd door het UWV en zal ik een arbeidsongeschiktheidsuitkering (WIA) gaan ontvangen. Dan ben je 31 jaar oud en staat er dat je voor 80-100% bent afgekeurd.. Ik wil dit NIET!!! Ik wil voor die klas, ik wil juf zijn, ik wil meedraaien in de maatschappij en ik wil gewoon doodmoe en chagrijnig kunnen zijn door mijn werk. Gewoon omdat het die dag even niet zo makkelijk ging of omdat er gewoonweg storm op komst was en de klas niet helemaal was zoals ik ze ken.. 

Ik heb het gevoel dat ik dit jaar stil heb gestaan. Waar ik tot vorig jaar na iedere opname knokte om terug het onderwijs in te gaan en een ‘normaal’ leven te leiden, kon ik dat nu niet meer doen. Die mogelijkheid was er gewoonweg niet, omdat ik eigenlijk al uit de formatie lag.. geen vaste werkplek meer had en ik het gevoel had dat het opgegeven was. We moesten alles in orde gaan maken voor het UWV, dus de focus ging af van reïntegreren en ging op afkeuren. 

Ik heb dit jaar een start gemaakt met het werken aan mezelf. Werken aan mijn mentale zelf.. werken aan sterker worden, mijn FNS aanvallen onder controle krijgen en mijn mind op een rijtje te krijgen. Ik zeg een start, omdat ik echt net aan deze reis ben begonnen. Een reis die voorlopig nog wel even zal gaan duren! 

Maar look at this.. here I am… ik sta hier.. een jaar na mijn laatste echte opname! Wie had dat toen gedacht?! 

Dus.. positiviteit maakt een hoop goed.. en dus bij deze: I never knew how strong I was until being strong was the only choice! 

Bedankt lief lijf voor jouw enorme gevecht dit jaar! We freaking made it this far!! En…

WE KEEP GOING STRONG!

Liefs