Even moeilijk.. #11

Lief lijf,

Een spannende week, want deze week zijn de bezichtigingen in mijn huis. Het lijkt allemaal een beetje veel te worden, waardoor ik er mentaal en fysiek niet zo heel goed doorheen kom. 

De eerste schoolweek zit er ook weer op. Ik ben drie ochtenden geweest en vond het heerlijk. Toch merk ik ook dat het zwaar is. Na maandag en dinsdagochtend te hebben gewerkt was ik dinsdagavond echt moe. Mijn benen deden zeer, mijn voeten waren opgezet en ik wilde gewoon slapen. 

Woensdag heb ik dan ook weinig gedaan. Ik moest even naar de bedrijfsarts en mijn rijbewijs ophalen. Verder de hele dag op de bank gehangen. Nu denk ik altijd dat dit genoeg is, maar eigenlijk was ik nogsteeds niet echt uitgerust. 

Donderdag moest ik naar Reade voor een intake bij de ergotherapeut. Dit was een fijn gesprek. We hebben vooral veel gepraat en ze heeft mijn handen en polsen nagekeken. Voor nu een simpele rekoefening meegekregen voor de pezen/spieren in mijn hand. 

Dit weekend had ik een moeilijk weekend met mezelf. Ik merk dat ik niet de Tamara ben die ik graag wil zijn. De opgewekte, vrolijke, tikkie gekke, spontane, spring in het veld Tamara is er niet. Naar de geitenboerderij met de rolstoel betekent toch dat ik niet echt mee kan spelen. En begrijp me niet verkeerd, ik geniet enorm van het kijken naar wat er gebeurd, maar ik wil daar ook staan. Zeker als die kleine dan vraagt of ik mee kom. 

Zondag zat het me allemaal hoog. Het huilen stond me nader dan het lachen. ‘s Ochtends ging het nog wel goed. We zijn even bij mijn zus en neefje geweest en daarna naar mijn ouders. Hier heeft Abby even lekker geslapen, zodat wij snel nog even wat dingen in mijn huis konden doen voor de bezichtigingen. Daar was het ineens klaar.. een brief over een niet betaalde parkeeractie met mijn oude auto (dus ik was het niet) was de druppel. Ik heb onwijs staan huilen, maar wilde door. 

Nadat we Abby hadden opgehaald bij mijn ouders was ik even klaar. Vin heeft beneden met Abby lekker gespeeld en die is heel lief gaan koken. Ik ben naar boven gegaan het even de was gedaan en ben huilend op bed gaan liggen. Soms heb ik even van deze momenten. Ze mogen er zijn.. zegt iedereen.. maar ik snap niet waarom. Het heeft geen zin en het helpt niet. Ik wil door. Ik wil mijn oude ik terug! 

Ik verlang echt weer even naar mijzelf! Naar de vrouw met enorme dromen, met heel veel passie en doorzettingsvermogen. Naar de vrouw die voor niks echt bang is, die de hele wereld bij elkaar kan bluffen en met een grapje een hoop goed kan maken. Ik mis de vrouw die in de spiegel kijkt en trots is. De vrouw die lekker 4/5 keer in de week gewichten loopt te sjouwen in de sportschool en hier echt plezier in heeft. Die merkt dat ze steeds sterker wordt. De vrouw die in de kroeg een grote flirt kon zijn en een hoop voor elkaar kreeg. 

Nu voel ik me leeg. Mijn vrolijke, zorgeloze ik ben ik even kwijt. Bang, verdrietig en soms een beetje hopeloos ben ik op zoek naar de vrouw hierboven. Ik ga haar vinden, alleen het duurt zo lang. Ik hoop dat iedereen om mij heen de tijd heeft om te wachten tot ze terug is.. want ooit zal ik weer dansen, springen en gek doen tot iedereen gek van me wordt. 

Lief lijf, zet hem op! We zoeken dat lichtje aan het einde van deze tunnel. En als we hem vinden, dan blijven we daar en laten we hem niet meer los! 

We keep going strong!