Lets go! #15

Lief lijf,

Het is inmiddels alweer even geleden dat ik een stukje naar je heb geschreven. Niet omdat ik het niet wil, maar gewoon omdat er zoveel gebeurd.

We zijn inmiddels sinds 22 september op proef gestopt met de CELLCEPT. Zoveel buikpijn en af en toe zelfs een wegtrekker waren reden genoeg om te kijken of dit nieuwe medicijn de reden hiervoor is. Ik merk dat ik dit moeilijk vind. Want wat als dit de boosdoener echt is? Wat dan? Wat blijft er dan over aan behandeling behalve mijn en jouw grootste vijand mister Prednison!

Over die vriendelijke vriend gesproken. Mijn haat aan dat medicijn wordt met de dag groter. Ik voel enorm de negatieve bijwerkingen en zie geen positieve meer. Waar ik enkele jaren geleden eigenlijk niet wilde stoppen, omdat het toch ook wel zorgde voor meer energie en dus meer activiteiten kunnen ondernemen, stop ik nu het liefst per direct. We hebben het al zo vaak benoemd in verschillende stukken, maar lief lijf.. ik herken je niet meer! Het is zelfs zo dat ik soms het idee heb letterlijk uit mijn vel te scheuren. Helaas zie ik deze scheuren ook echt ontstaan.. mijn volgende gesprek met de arts zal dan ook vooral hierover gaan, want ik wil dit niet meer! 

Er zijn een hoop vorderingen op het gebied van de huizenwissel! Zoals in de vorige besproken gaan wij verhuizen over een tijdje. Inmiddels hebben we goede gesprekken gehad bij de hypotheekadviseur en zijn we druk bezig om alles rond te krijgen. De taxatie in het nieuwe huis is gedaan en nu is het eventjes afwachten! Super spannend dus…

De revalidatie bij Reade is nu ook echt gestart. Het bovenste gedichtje van Brievenbusgeluk vond ik erg goed passen bij mijn eerste weken in het revalidatietraject. Jeetje wat is dit confronterend, maar wat zet dit mij ook onwijs aan het denken. Ik ben in de eerste therapiesessie gewoon letterlijk tegen een muur aan gelopen. Dit alles om te demonstreren hoe ik door het leven ga. Het is rennen of stilstaan. Verder zal ik steeds meer naar mezelf moeten gaan luisteren, duidelijker mijn grens aan moeten geven en deze moeten accepteren. Het moeilijke is, dat ik ook moet leren wat ik nu eigenlijk wil en waar mijn eigen grens nu eigenlijk is. Ik laat deze nu veel bepalen door wat anderen denken, zeggen en adviseren. Lief lijf… wat wil jij?

Lief lijf, even iets anders.. verlang jij net als ik ook zo naar een tropisch eiland? Even weg van al deze gekte? Even optimaal genieten? Even lekker genieten van zon, zee (nouja doe mij eigenlijk maar een zwembad) en strand (al ben ik niet zo een fan van dat zand tussen mijn tenen). Als straks die huizenbende een beetje voorbij is, geloof ik dat wij echt een reisje hebben verdient.. waar zullen we eens naar toe gaan? Malediven.. Aruba.. Amerika.. 

En als dat tropische eiland niks wordt… dan wil ik graag weer eens naar Disneyland! Weer even een beetje kind zijn! Vind ik ook echt helemaal prima! 

Lief lijf, we maken stappen, maar we zijn er nog lang niet. Ik herken de signalen een beetje als je ze geeft.. nu nog handelen naar wat ik voel! We got this! 

We keep going strong!