Keep my head up #25

Lief lijf,

Zoals het plaatje beschrijft zo is het (stiekem oma er even bij gehaald, want dit tegeltje hing bij haar in de WC, damn wat mis ik die vrouw). Jeetje wat ben ik mezelf verloren de afgelopen tijd. De pijn, verdriet, onmacht en het ziek zijn hebben mijn leven letterlijk van me overgenomen. 

Opbouwen met werk faalde, want ik kon niet meer op mijn benen staan van de pijn. Vanaf dat moment ging ik snel bergafwaards. Ik had nergens meer zin in, genoot zeker niet van de kleine dingen en eerlijk gezegd vond ik het allemaal niet meer zo leuk. 

Er kwam een bed in de woonkamer, omdat het traplopen iedere avond uitliep op huilbuien. Ik kan je melden.. dan voel je je echt ziek. We sliepen samen beneden, maar het feit was ook dat ik amper nog uit bed kwam en wilde. Je wordt voorzichtig, terwijl de pijn er net zo hard is als ik niks doe of wel iets doe.

Gisteren na een gesprek met mijn moeder besloten dat ik weer even de regie terug moet nemen. Zoeken naar een 'dagritme'. Weer gewoon slapen in bed. Sommige zullen het ook zien als 'je kop in het zand steken, want je bent heel ziek', maar geloof mij.. op deze manier leven is voor niemand goed!

De methylprednisoninfusen zijn gister gestart en zullen 3 dagen duren (500 mg per dag). Team no sleep it is (TOP!). We gaan zien wat het ons gaat brengen. Voor nu krijg ik een hoop opvliegers, emotiewisselingen en onrust in mijn lijf! 

Mijn dag gaat beginnen: opstaan, aankleden en normaal eten! 

I beat this shit! 

We keep going strong!