Work work work #39

Lief lijf,

De zomervakantie zit er bijna op. Een periode waarin ik vooral heb geprobeerd me echt te ontspannen. Dit lukte niet altijd moet ik eerlijk bekennen, want ik ben enorm bezig geweest met mijn herstel en daardoor ook met het niet eerlijk vinden van bepaalde uitspraken. Daarom past de bovenstaande uitspraak van 'Brievenbusgeluk' zo goed bij mij op dit moment. Ik zou het best wat vaker zo tegen mezelf mogen zeggen. 

Voor de vakantie heb ik nog een gesprek gehad met de bedrijfsarts, mijn directeur en iemand van de stichting. In dit gesprek heb ik mijn wens om terug te komen besproken. Nu snap ik heel goed dat leerkracht zijn misschien niet de beste baan meer voor mij is. Vorig jaar heb ik dan ook al aangegeven te willen leren voor een baan als Intern Begeleider (IB). Helaas gaven ze vorig jaar aan dat ze dit te vroeg vonden. Ik dacht dan ook dat nu, een jaar later, het moment wellicht wel daar was. Helaas zeggen ze ook nu.. dat ik het in hun ogen nog niet aan kan. Het gesprek liep niet heel fijn en ik was heel erg emotioneel. Zij vinden veel dingen te snel en te vroeg, waar ik met mijn artsen heb besproken dat ik dit wel aan kan.

En daar komt het pijnpunt, want wie zijn zij om te zeggen dat ik iets niet aan kan. Ik ken mijn lijf als geen ander. Weet donders goed dat ik hem niet altijd kan vertrouwen, maar ik weet ook dat ik enorm ‘klein’ gehouden word. Mensen zijn zo voorzichtig met mij als ik ziek ben geweest, terwijl ik soms echt wel weer dingen kan doen. Ik laat niemand mij vertellen dat ik iets niet kan. Ik heb nu dan ook toestemming gegeven contact op te nemen met mijn arts. Dit wilde ik niet zomaar doen gezien de situatie, maar ik wilde graag eerst mijn artsen spreken. 

Door mijn ziekteverzuim moest ik nu starten bij een loopbaancoach. Jup je leest het goed.. een coach die samen met mij moet gaan uitzoeken wat ik wellicht ook nog leuk zou vinden om te doen… uhmmm… NIKS!! Ik ben een juf, ik blijf een juf.. of ik word IB’er. Toch ben ik open het gesprek in gegaan, maar al snel kwamen daar de tranen. Ik snap het niet.. want wat ik moet gaan doen is een CV opstellen, contacten leggen.. en eigenlijk mezelf klaar maken om te gaan solliciteren. En dat.. voelt niet oke! 1, omdat ik niet weg wil.. 2, omdat als ik dat zou willen ik dat ook wel zelf zou kunnen doen.. daar heb ik geen coach voor nodig..

Ik heb dan ook gebeld met mijn contact bij de stichting die ook aanwezig was bij het laatste gesprek. Ik heb met haar een goede band en voel me veilig in wat ik zeg. Ik heb mijn gevoel geuit en gevraagd waar we heen willen. Willen ze me laten solliciteren? Want dan ben ik weg! Het antwoord daarop was gelukkig nee. We moeten het anders gaan doen. Wellicht al een keer een gesprek aanvragen met het UWV?

De eerste schooldag heb ik een gesprek gehad met mijn directeur. Helaas is er iemand uitgevallen. Dit maakt dat ik wel weer eventjes ruimte krijg om te laten zien wat ik kan. De uitspraak: ‘de ene zijn dood is de ander zijn brood’, komt hier erg van pas. Ik hoop voor mijn collega op een zeer voorspoedig herstel en zal tot die tijd met liefde haar klas deels overnemen. Verder heb ik ook gehoord dat er wordt gesproken over hoe we nu verder gaan. Dit geeft weer perspectieven en dat voelt voor nu al super fijn.

Ik ben moe van dit gedoe. Wil het liefst zo graag weer gewoon 2/3 dagen werken. Vastigheid, rust en regelmaat! Ik wil mijn klas voorbereiden en lekker met ze gaan werken. Ik wil een opleiding doen om mij om te scholen tot IB’er.. Ik wil me weer nuttig voelen en stralen als ik doe waar ik goed in ben!

Naast dat dit allemaal speelt heb ik ook echt hele fijne weken gehad deze vakantie. We zijn namelijk voor het eerst op vakantie geweest. Voor het eerst een week weg met zn drietjes! Gewoon in Drenthe, maar wat hebben we het fijn gehad! Ondanks mijn moeilijke momenten dat ik erg moe was, hebben we 1000000 % genoten. We zijn 100 keer met Bollo op de foto gegaan.. hebben heel veel ijsjes gegeten, zijn heel vaak in de speeltuin geweest, hebben heerlijk een stukje gefietst, hebben gedanst bij de minidisco, mee gedaan met de bingo, nieuwe mensen ontmoet en enorm gelachen. Hier waren we zo aan toe!! Daarnaast nog vele losse dagjes weg: Linnaeushof, speeltuintjes, naar het bos, naar het strand, lunchafspraakjes en gezelligheid. Wel allemaal laagdrempelig en steeds maar een paar uurtjes, maar zo fijn allemaal. Als klap op de vuurpeil het laatste weekend nog een dagje naar Texel! Wauw, wat een heerlijk eiland! Vin kreeg 's ochtends een storing op Texel, dus besloten we er een dagje uit van te maken! We hebben onwijs genoten.

Nu is de tijd daar en gaan we ons voorbereiden op een nieuw schooljaar! 2022-2023.. mijn zevende jaar als leerkracht! Wat vliegt de tijd!

Oo en nog even over mijn gezondheid.. ik ben vrij stabiel momenteel. We wachten nog steeds op de nieuwe medicijnen. Ik ben iedere maand aan het verhogen met de ‘methrotrexaat’ en heb daar best wel last van de bijwerkingen. De mooie bijkomstigheid is dat ik enorm afval. Dit maakt dat als ik in de spiegel kijk.. ik steeds meer Tamara ga zien! Dat is enorm fijn na zo een lange tijd! Voor nu is stabiel echt GOED GENOEG!!! We vieren dus een klein feestje in de hoop dat dit zo blijft.

We wachten af! Proberen te genieten en gaan er weer voor! Nog even geduld en dan ga ik fluitend door het leven.. want de juiste combinatie van medicijnen gaan ze vinden.. daar vertrouwen we op!

We keep going strong!