Spaarne ziekenhuis opname - april 2015

Lief lijf,

Laten we even terug gaan naar de allereerste opname 6 jaar geleden. We kunnen nog veel verder terug in de tijd, maar of dat echt zin heeft weet ik niet. Misschien komen we daar later nog.

Het is april 2015. Voor de Pabo druk bezig geweest met de minor MRT (Motorisch remedial teaching). Ik had samen met Marjolein een onwijs mooi plan opgezet en we hadden alles helemaal uitgevoerd. Zo trots op ons mooie werk.

Maandag de laatste dingen op werk geprint. Ik was die dag al helemaal niet lekker, maar wilde hier nog niet aan toegeven. Ik nam paracetamol tegen de koorts en dronk cola tegen de misselijkheid. Verder hield ik niet echt iets binnen. Mijn ouders waren een weekend weg geweest met vrienden en kwamen die avond weer thuis. Er stond een feestje op de planning met alle kinderen en ouders samen. Er werden plannen gemaakt voor een weekend weg met iedereen. November 2015 gaan we met de ouders en kinderen in een huisje (20 mensen), wat is dat een leuk vooruitzicht!

Die dinsdag was ik helemaal niet lekker, ik had koorts, was erg misselijk, had buikpijn en daarbij ook buikloop en overgeven. Niks bleef erin. Geen drinken, geen eten. Wat ik mezelf dan heb aangeleerd is dat je in ieder geval een dag je buik zoveel mogelijk rust moet geven. Dan maar even geen eten en vooral cola blijven drinken. Dit werkt vaak tegen de misselijkheid.

Woensdag was het nog niet beter. De koorts bleef, de misselijkheid bleef, ik hield niks of nauwelijks iets binnen en voelde me steeds beroerder. Huisarts gebeld en daar even langs geweest. Toch maar even door naar het ziekenhuis voor wat testen. Hier een zak vocht gekregen en bloedonderzoeken gedaan. Alles wees op een griepje. Rustig uitzieken dan maar.  

Die vrijdag hadden mijn ouders ’s avonds een feestje. Ik voelde mij erg slecht, sliep bijna de hele dag en at niks meer. Drinken probeerde ik wel, maar meestal kwam dit er ook zo weer uit. Mijn moeder besloot om even thuis te blijven tot ik weer wakker werd en zou dan kijken of ze nog wel of niet naar het feestje kwam. Vanaf dit punt weet ik alleen nog dingen in vlagen en uit verhalen. Wat gebeurd er allemaal met je lief lijf?

Toen ik wakker werd was ik afwezig. Gaf ik veel later antwoord dan normaal en wist ik het allemaal niet zo goed. Ik had hoge koorts en voelde me niet lekker. Mijn moeder besloot de eerste hulp te bellen. Aangezien je meerderjarig bent, moest ik zelf aan de telefoon komen. Mijn antwoord op alle vragen was: 7. Mijn moeder greep in en heeft mij naar het ziekenhuis gebracht. Hier bleek ik ‘uitgedroogd’ te zijn. Direct aan een infuus gelegd en opnieuw werd er bloed afgenomen. Ik moest blijven. Let the new adventure begin.

In het ziekenhuis werd ik op van alles onderzocht. Ik lag alleen in een kamer en lag officieel gezien zelfs in quarantaine. Gelukkig bleek al snel dat ik niet besmettelijk was en werden die maatregelen minder. De kamer voor mij alleen, die bleef gelukkig. Ik sliep zo goed als de hele dag. Was even wakker als er mensen waren, maar was vooral heel moe. Mijn ouders waren bijna de hele dag bij mij in het ziekenhuis en omdat ik alleen op een kamer lag, mocht dit ook. Er zijn veel mensen op bezoek geweest, maar eerlijk gezegd weet ik daar zelf weinig meer van.  

Ondertussen lag ik, zoals iedereen mij wel een beetje kent, me druk te maken over mijn moeders surprisefeestje. Zij werd dit jaar 50 en dat moest natuurlijk gevierd worden. Tegen haar konden wij alleen niks zeggen, dus dit moesten wij stiekem met de verpleegsters regelen. Ik moest hier natuurlijk wel bij zijn.

Dat ik nog in het ziekenhuis zou zijn op de dag van het feest was inmiddels wel duidelijk. Ik moest een manier vinden om die dag thuis te zijn. Zaterdag 11 april was het dan zo ver. Ik mocht voor één dag en één nacht uit het ziekenhuis terug naar huis om de verjaardag van mijn moeder te vieren. Mijn ouders kwamen mij samen ophalen. Eenmaal thuis was mijn zus daar ook en wilde ik heel graag even douche. Mijn moeder had door dat zij gewoon even weg moest gaan en is naar haar werk gegaan. Zij heeft een eigen winkel en had even iemand geregeld, zodat zij mij op kon halen. Zij wist immers van niks.

Na een heerlijke douche heeft mijn zus mij geholpen om mijn haar te doen en me op te maken. Alles kostte mij bakken met energie, dus ik was na het douche al kapot. Het idee was dat wij mijn moeder uit de winkel zouden ophalen, maar dat zag ik niet helemaal voor me. Het stuk lopen zou voor mij al te veel zijn geweest. Ik ben door mijn vader naar de locatie gebracht, waar ik buiten op haar heb gewacht. Ze kwam aan in de auto, geblinddoekt en wel, stapte uit en daar heb ik haar hand gepakt om samen naar binnen te lopen. Pas binnen deed zij haar blinddoek af en zag ze dat ik er ook was. Je snapt dat dit een emotioneel momentje was.

Van het hele feestje heb ik niet zoveel meegekregen. We gingen high-teaen met alle vriendinnen van mijn moeder en met de familie. Ik at al lange tijd niks en moest eerlijk gezegd niet denken aan een high tea. Heel stoer ben ik erbij gaan zitten, maar al heel snel voelde ik me niet goed en ben ik op een bank daar in slaap gevallen. Na de high tea heb ik nog wel even een beetje gekletst met iedereen en kreeg ik voor het eerst in mijn leven van die flesjes met heel veel voedingsstoffen erin. Dat is echt heel erg vies! Na een paar slokken begon ik onwijs over te geven. Net op het punt dat het grote surprisefeest zou beginnen en alle mannen ook binnen zouden komen.

Via de achteruitgang heeft mijn vader me naar huis gebracht waar Marjolein al op me stond te wachten. Zij zou bij mij blijven tot mijn ouders weer thuis waren. Niet dat ze echt iets aan mij heeft gehad, want ik heb alleen maar geslapen. Toch ben ik heel blij dat ze er was!

De volgende ochtend was mijn moeder echt jarig. Ik was heel moe en wilde vooral lekker slapen. Die avond moesten ze mij weer terug brengen naar het ziekenhuis. Het was een mooi feestje geweest en nu moesten ze in het ziekenhuis kijken hoe nu verder.

Niet lang daarna werd ik toch ontslagen uit het ziekenhuis. We weten nog niet wat er aan de hand is, maar ik wilde wel heel graag naar huis. We wonen dichtbij, dus dit mocht, mits ik beloof dat ik echt terug kom als er iets verandert.

BELOOFT! We keep going strong!