Een kaal hoofd - juli 2015

Lief lijf,

Laat ik kort zijn.. Juli 2015 was één van de rotste maanden tot nu toe. De ziekenhuisopname, de beenmergpunctie, de operatie, alles viel even in het niet bij wat er deze maand op mij stond te wachten. Iets wat niemand van tevoren kon bedenken. Iets wat je niet meer tegen kan houden als het er eenmaal is…

Ik verloor al mijn haar…

Het begon al veel eerder. Plukken kon ik eruit halen tijdens het kammen van mijn haar. Het was dun, raar van structuur en vooral niet meer zoals het was. Ik heb dit eerder gehad. De helft van mijn haar was er toen uit gevallen en de oorzaak bleef onbekend. Dit zal vast hetzelfde zijn.. Toch? Ik had nog mooie clip-in stukken liggen om mijn haar een beetje op te vullen. Haarband erbij en dan ging het best.

Net voor de zomervakantie startte en ik op vakantie zou gaan met Marjolein zat ik met mijn moeder in de tuin. Hoe moet het nu.. het wordt echt heel dun en de zon brandt eigenlijk best wel op mijn hoofd. Misschien dan toch maar uitzoeken hoe het zit met het knopen van een doekje op je hoofd. Om het te beschermen tegen de zon. Je weet nooit hoe het loopt.

Zo gezegd zo gedaan. Ik heb op internet gezocht naar filmpjes over het knopen van een doekje en de nodige sjaaltjes werden gekocht. We kwamen er al snel achter dat het toch lekkerder was om een brede stoffen haarband eronder te doen, zodat je hoofd iets meer beschermd werd tegen de randen van de sjaals. Ach zoveel zal ik het niet gebruiken, het stopt nu vast wel.

Niets was minder waar, want ook op vakantie bleef het enorm uitvallen. De sjaaltjes waren inmiddels mijn beste vriend geworden. We hadden een gezellige groep ontmoet. Niemand wist precies hoe het zat, maar iedereen ging er met respect mee om. Het was oké, ik had er geen last van en zij ook niet. ’s Avonds deed ik een brede haarband in, zodat het haar wat ik had naar achter zat. Samen met de clip-in haarstukken, leek het nog wat. Het kon precies.

De vriendengroep ging eerder naar huis dan wij en daar kwam dan toch het moment. Ik kon het niet meer verbergen. De haarstukken waren zichtbaar en mijn haar was zo dun geworden dat je er bijna doorheen kon kijken. Ik had het van tevoren gezegd: ‘Als ik het niet meer kan verbergen, dan gaat het eraf’. Dit was het moment. Als een dwaas liep ik door het huis, opzoek naar een schaar. Het gaat er NU af. Wat een respect moet ik hier uitspreken naar Marjolein. Zij heeft mij hier doorheen geholpen. Heeft mijn haar er zo ver als mogelijk af geknipt. En dan.. dan naar een kapper om ook het laatste stukje eraf te laten scheren.

Helaas was de kapper al dicht en moest dit wachten tot de volgende ochtend. Verdriet, heel veel verdriet.. De volgende ochtend naar de dichtstbijzijnde kapper gelopen. Of zij het eraf kon halen.. ze snapte het niet, maar toen ze mijn lege blik zag, de tranen die over mijn wangen rolde en de net zo verdrietige Marjolein.. kon ze niet anders dan heel lief en meegaand zijn. Ze had het met ons te doen geloof ik. Ik kreeg er aan het einde zelfs nog een hoofdmassage bij in de wasbak.

Dit was het dan.. nu was het klaar. Ik heb mijn ouders via de app op de hoogte gesteld en heb mezelf vanaf die avond niet meer aangekeken in de spiegel. Ik keek vanaf mijn middel naar beneden, maar ontweek ieder blik naar mezelf. Als ik een doekje op had, dan ging het wel.. maar die dingen irriteren.. echt onwijs.

Marjolein heeft mij over gehaald om toch een foto te maken. Op haar telefoon… niet doorsturen… en ik mag er niet herkenbaar op… Ze snapte het en heeft een foto van schuin achter gemaakt. Deze foto heeft zij, met toestemming natuurlijk, doorgestuurd naar mijn ouders. Ter voorbereiding op onze terugkomst.

In het huisje deed ik het doekje af.. liep ik met mijn kale hoofd in de rondte en vergat ik het soms zelf heel even. Samen met Marjolein heb ik de stap uiteindelijk genomen om naar mezelf te kijken. Je kan het al raden, ik heb alleen maar staan huilen.

Het ergste vond ik nog om terug naar huis te gaan. De plek waar iedereen me kent met lange donkere haren. De plek waar iedereen je taal spreekt en dus ook vragen kan gaan stellen. De plek waar je dit aan dierbare moet gaan tonen. Gelukkig was inmiddels de afspraak voor een pruik al gemaakt.

De terugweg was onvergetelijk. We mochten een kijkje nemen in de cockpit van het vliegtuig. Een vriendin van mijn zus had dit kunnen regelen en hierdoor was alle zorg heel even verdwenen. Het was een prachtige reis terug naar Nederland.

Eenmaal daar was het moeilijk om voor de eerste keer mijn kale hoofd te laten zien aan mijn ouders. Voor mij echt een moment waarop ik enorm moest slikken. Wat zullen ze ervan denken. Wat gaan ze zeggen. Het was natuurlijk goed.. ze steunen mij!

De vraag blijft altijd.. komt het door de ziekte... of toch door medicijnen? Gaat dit nog een keer gebeuren of groeit het nu gewoon weer aan. We moeten het gaan zien. Blijven hopen. Lief lijf, VECHT!

We keep going strong!