And again.... #42

Lief lijf,

De laatste keer dat ik een update schreef mocht ik weg uit het ziekenhuis. Mijn voet was weer een stuk beter en ik mocht thuis verder revalideren. Daarna is er een hoop gebeurd en had ik steeds echt geen puf om iets te schrijven. Wat er allemaal is gebeurd en gaat gebeuren, dat schrijf ik later nog wel eens op.

Nu lig ik helaas weer in het ziekenhuis. Veel te snel weer. Afgelopen donderdag (17-11) ben ik opgenomen met een fikse huidontsteking aan mijn been. Er lijkt geen einde te komen aan die ziekenhuisbezoeken van mij... So there we go again...

Het begon woensdag te zeuren. Ik had op mijn werk een dag zonder de kinderen, zodat ik mijn administratie bij kon werken. Ik merkte dat het steeds meer pijn ging doen om te gaan staan en lopen. Mijn kuit ging enorm trekken en het voelde niet goed. Er was, zoals vaker, aan de buitenkant nog niet echt iets te zien. Ik kwam thuis van werk en besloot om nog even te gaan douche voor het eten. Helaas was de badkamer nog niet af, dus douche deden we nog bij mijn ouders (gelukkig kan ik zeggen deden, want inmiddels kunnen we thuis gebruik maken van ons bad en is het als het goed is na deze week helemaal getegeld!!  ). Tijdens het douche merkte ik al dat ik steeds misselijker werd. Ik had het heel koud en voelde me niet goed. Ik ben uiteindelijk onder de douche vandaan gegaan en heb meteen gebeld dat iemand moest komen. Ik ben ik bed gaan liggen en uiteindelijk in slaap gevallen. Daarna voelde ik me een stuk beter.

Donderdagochtend werd ik wakker en voelde ik me niet zo goed. Ik heb mijn afspraak ’s ochtends afgezegd en wilde even in bed blijven. Ik werd gebeld door mijn arts, vanwege een mailtje die ik gestuurd had. Ik sprak met hem over de pijn in mijn been en zei toen nog dat het vooral stijf was. Ik had die ochtend nog niet naar mijn been gekeken. Eenmaal opgehangen moest ik naar de WC, dus wilde ik uit mijn bed. Ik keek naar mijn been en schrok wel een beetje. Hij was dik en er zaten rode vlekken op. Ook kon ik eigenlijk niet meer op die voet staan. Ik heb meteen een nieuw berichtje naar mijn arts gestuurd. Daarna ben ik naar de WC gestrompeld, heb ik mijn looprek gepakt en ben ik weer gaan liggen. Ik was van dit kleine stukje heel misselijk geworden.

Eenmaal terug in bed ben ik gaan bellen naar het ziekenhuis. Dit lukte niet meteen, want de SPOED stuurde me door naar mijn eigen behandelend arts. Hier was een wachtrij van 14 mensen voor mij, dus ik besloot naar de VU te bellen. Hier was ik een stuk sneller aan de beurt. Zij hebben contact gezocht met mijn arts en al snel kwamen we tot de zin: ‘Hij gaat je aanmelden bij de SPOED en daar moet je je melden’. Daar gingen we weer… Dus ging ik bellen om te zorgen dat ik daar kwam. Eerst naar mijn lieve vriendje. Hij wilde natuurlijk heel graag met mij mee, maar moest ook wel echt zijn werk afmaken (hij wordt maandag geopereerd en had nog wat dingen die af moesten). Dus ik besloot eerst te kijken of mijn moeder mee kon. Zij was ook aan het werk, maar kon gelukkig meteen komen. Ik kon op dat moment niks meer, want als ik opstond werd ik enorm misselijk.

Mijn moeder was er en we hebben wat spullen bij elkaar geraapt. Zelf hadden we al wel het idee dat ik moest blijven, dus hebben we meteen wat kleding, oplader en een leesboek meegenomen. Op weg naar de auto werd ik zo misselijk dat ik in de voortuin onwijs moest spugen. Daarna ben ik snel gaan liggen in de auto en zijn we naar het ziekenhuis gereden. Eenmaal daar duurde het allemaal natuurlijk ook nog erg lang. We keken weer naar mijn been en het was vele male erger dan thuis. Er werden onderzoeken gedaan en al vrij snel werd ik aan de antibiotica gehangen. Dit is voor mij altijd een teken dat naar huis gaan er niet meer in zit. Dit bleek ook wel. Ik moest weer worden opgenomen, om antibiotica te krijgen via het infuus.

De volgende dag ging het stukken beter. Dus besprak ik met de arts van de afdeling dat ik eigenlijk wel graag weer naar huis wilde. Ze hadden gezegd dat de antibiotica ook via pillen kon worden gegeven, dus dit zag ik wel zitten. Hij vond het opzich ook wel oke, dus ik kreeg de pillen en mocht het gaan proberen. Als het een dag goed ging, dan kon ik naar huis. Dus we gingen duimen voor zaterdagavond.

Maar ik zou ik niet zijn als jij, mijn lieve lijf, me hier toch weer even in de steek liet. Zaterdagochtend werden we wakker met 39,8 graden koorts, hadden we een veel te hoge hartslag, had ik het benauwd en voelde ik me niet zo goed. Er werd een hartfilmpje gemaakt, vanwege de hoge hartslag en druk op mijn borst. Gelukkig was deze helemaal goed. Verder kreeg ik paracetamol en werd ik heel goed in de gaten gehouden. Ik werd weer verplaatst naar mijn oude vertrouwde kamertje. Terug op mijn 'eigen' afdeling in mijn 'eigen' kamer. Laten we het hier anders schilderen. Dan is het de volgende keer een stuk gezelliger!

’s Avonds hebben ze toch besloten om een echo te maken van mijn been om te kijken of er niet een abces zat ergens. Als dit zo was, waren we niet blij geworden. Gelukkig was dit het niet. Ik voelde me, met de antibiotica via het infuus, gelukkig weer een stukje beter.

Voor nu is de enige manier om dus op deze wijze verder te gaan. Ik zal nog even aan het infuus moeten blijven. Nog eventjes doorzetten en dan zien we het wel. Het moeilijkste vind ik nu.. dat ik morgen mijn lieve vriendje niet naar het ziekenhuis kan brengen, dat ik er niet echt voor hem kan zijn als hij daar ligt. Ik kan hem niet eens daar ophalen of opzoeken. Ik hoop zo dat alles goed gaat! Duimen jullie mee?

Ojaa.. wel even iets spannends te melden hier! Er zit gewoon 24/7 hier 2 bewakers op de gang voor een patiënt een paar kamers verderop. Je snapt het al... ik heb mijn hele eigen verhaal bedacht van de reden dat zij hier zitten, haha. 

Lief lijf, we moeten weer even heel hard vechten. Ik probeer mijn koppie erbij te houden, doe jij dan de rest? Weet dat ik respect voor je heb. Dat ik je soms kan vervloeken, maar eigenlijk echt graag wil dat het goed met je gaat. Weer in het ziekenhuis is voor niemand goed, maar we houden vol! Wij kunnen dit!

We keep going strong!

Liefs!