Vakantietijd.. #55

Lief lijf,

Het is inmiddels 5,5 week geleden dat ik mijn nieuwe diagnose ‘Bijnierschorsinsufficiëntie’ heb gekregen (mijn bijnierschors maakt het hormoon Cortisol niet/niet goed aan). Wat is er in die tijd een hoop gebeurd en wat ben ik er achter gekomen hoe belangrijk dit hormoon is voor je lijf. 

Op 11 juli (zie laatste update) mocht ik weer weg uit het ziekenhuis na mijn eerste ‘Addisoncrisis’. Zo noemen ze een groot tekort aan het hormoon Cortisol. Ik heb die week rustig aan gedaan en besloot niet naar mijn ‘werk’ te gaan. Dit is voor mij best een stap, want in mijn hoofd hoorde ik gewoon te gaan, net als toen ik voor de klas stond. Het was druk, iedereen loopt op zijn tandvlees en het zijn de laatste loodjes voor de zomervakantie. Mijn werk is nu natuurlijk vrijwillig, dus ik zou er minder moeite mee moeten hebben mij af te melden. Toch blijft dit voor mij een lastig puntje, hoe lief en aardig iedereen ook reageert. 

Die vrijdag ben ik wel naar de musical van groep 8 geweest van ‘de Wilgenhoek’. Het voelt dubbel om daar te staan. Toch vond ik het fijn er te zijn voor Manon. Ze werkt altijd zo hard aan de musical en zorgt altijd weer dat het een feest is om naar te kijken. Een gratis avondje uit zullen we maar zeggen!

De week erna was op woensdag mijn afscheid bij ‘de Wilgenhoek’. Een moment waar ik enorm tegen op zag. Ik had al weken buikpijn als ik hieraan dacht en ik kon altijd wel huilen (nu nog als ik er teveel over nadenk). Het afscheid daar is namelijk nooit mijn eigen keuze geweest. Ik had daar ook graag vrijwillig willen blijven om buiten de klas dingen te doen. Toch heb ik niet het gevoel gehad dat deze optie er was. 

Nu.. een tijdje later.. denk ik aan de andere kant ook dat het goed is zo.. ik kon weer even ‘opnieuw’ beginnen op een locatie waar ik met heel erg veel plezier heb gewerkt. Ik sluit dan ook de deur van de Wilgenhoek met een lach en een traan. Ik ga ouders en collega’s, maar vooral de kinderen enorm missen, maar ik zal er voorlopig zijn tijdens de musicalavonden of gewoon eens voor een bakkie thee. 

Die vrijdag begon de zomervakantie en gingen wij ook direct lekker weg. We zijn een week naar ‘het land van Bartje’ geweest. Hier waren we vorig jaar ook, dus wij wisten hoe alles ging en waar je wat kon doen. Dit voelde heel fijn en vertrouwd. 

Vanaf zaterdag hadden we ook voor 5 dagen elektrische fietsen gehuurd. Wat was dit fijn! Zo kon ik eigenlijk overal ‘zelf’ heen ipv met de rolstoel. Het weer was niet heel goed, maar tussen de buien door gingen we steeds heerlijk naar buiten. We hebben gezellige mensen ontmoet waarmee we zijn gaan zwemmen, avondjes bij de animatie hebben gezeten en leuk uit eten zijn geweest. De meiden (Abby en hun dochter) konden het erg goed met elkaar vinden en hebben heerlijk samen gespeeld. Super fijn! 

We hebben de hele week gedaan wat we wilden, hadden niet echt een planning en hebben onwijs genoten van de tijd met zn drietjes. We waren er onwijs aan toe merkte ik. Even lekker er uit, genieten en ontspannen. Abby was ook heerlijk in haar elementje. Ze wist een beetje hoe alles daar ging en kende de omgeving. Dat was erg fijn. Misschien moeten we toch maar onze droom uit laten komen en een vakantiehuisje daar kopen 🙈. Wat lijkt mij dat een feestje! Een eigen sta-caravan op een park als deze lijkt mij echt top! 

Na de week daar zijn we nog een nachtje naar Vin zijn moeder en Henk geweest. We zijn even naar de winkel in Duitsland gegaan en hebben verder heerlijk in de tuin gezeten. Zij hebben een mooi afdak waaronder je altijd heerlijk kan zitten. Het was namelijk helemaal niet koud ofzo, dus we zaten daar top! 

Zondags begon de dag rommelig, waardoor ik vergat mijn medicijnen in te nemen. Ik kreeg steeds meer pijn (vooral bij mijn longen) en kon steeds minder goed ademen. Toen we eenmaal gingen zitten werd ik heel erg moe en voelde ik me niet lekker. Ik besloot om even naar bed te gaan. Hier zag ik dat ik mijn medicatie was vergeten. Dus ook de medicatie voor het Cortisolgebrek. Dit verklaarde wel waarom ik zo moe was en ik me niet lekker voelde. Ik denk achteraf dat ik tegen een Addisoncrisis aan zat. Gelukkig kon ik mijn medicatie nog innemen, ben ik in slaap gevallen (dit mag dus eigenlijk niet, maar dat wist ik toen nog niet) en werd ik iets beter wakker. De tijd verstreek en de pijn zakte weg en ik knapte weer een beetje op. (Uitlegfilmpje wat er gebeurt: https://youtu.be/sUnap53TFv0)

Gisteren moest ik naar het ziekenhuis voor uitleg over die Bijnierschorsinsufficiëntie. Je moet namelijk de medicatie aanpassen als er lichamelijke of mentale stress is. Normaal doet je lichaam dit zelf, maar bij mij dus niet meer. Ik heb een noodinjectie thuis voor als ik ineens heel erg ziek word. Hier hebben we mee geoefend en de verpleegkundige heeft uitleg gegeven over hoe ik zelf de medicatie kan doseren. 

Er staan nog wat gezellige dingen op de planning deze vakantie, maar stiekem is mijn hoofd al kleine plannetjes aan het maken voor Amerika! Nog 1 maand en 9 dagen te gaan 🥳! 

We keep going strong!