Einde schoolvakantie #56

Lief lijf,

Wat is er weer veel gebeurd de afgelopen weken. Iedere keer dacht ik er aan om weer eens een update te schrijven, maar steeds had ik toch weer iets anders te doen. Dus… tijd voor een update!

Op 13 augustus mocht ik 31 kaarsjes uitblazen 🥳. Ik heb een klein feestje gegeven thuis met allemaal mensen die mij lief zijn. We hebben geborreld en konden gelukkig lekker buiten zitten. Met de buien even schuilen onder de parasol, maar dat mocht de pret niet drukken.

Verder hebben we een rustige, toch drukke vakantie gehad. Ziekenhuis speelde steeds toch wel een beetje een rol. Zowel bij mij als binnen de familie spelen er dingen. Dingen die ons weer terug laten denken aan 8 jaar geleden. Hier ga ik verder niet echt op in, maar lastig is het wel.

Spookie werd nog ziek. Ze begon ineens enorm te stinken en had een hele ontstoken achterkant. Vrijdags met haar naar de dierenarts geweest, maar ze liet onderzoek eigenlijk niet toe. Het weekend door met pijnstillers en extra liefde, maar die zondag was het echt heel erg zielig. Ze was alleen maar aan het miauwen, wilde niet lopen, trok haar pootjes helemaal op en verstopte zich steeds. We twijfelde om naar een weekendarts te gaan, maar met pijnstillers konden we het net rekken. Ze hebben haar maandag onder een roesje goed bekeken. Haar achterkant kaal geschoren en geprobeerd alles zo goed mogelijk schoon te maken. Dit is gelukt. Waar wij dachten dat het misschien einde verhaal zou zijn, is ze nu gelukkig weer aardig opgeknapt. De antibiotica heeft geholpen en ze is op dieet! 

Voor de vakantie moesten we nog het één en ander regelen. Ik moest naar het CAK en de rechtbank in Den Haag voor het mogen vervoeren van mijn medicijnen. Met een brief van de dokter op zak ging ik daarheen. Een aantal stempels verder en een stukje frustratie over de parkeergelegenheid daar, is alles rond. Medicijnen mogen mee, ESTA is binnen. Niks houdt ons meer tegen.

Dit weekend was een ‘druk’ weekend. Vrijdag kwamen Luuk en Naud ‘s middags bij ons spelen. Abby was er ook het weekend, dus we hadden 3 kids. Ik had geluk, want Luuk was bij mij op mijn borst in slaap gevallen in bed! Ik moest dus verplicht (vond ik totaaaaal geen probleem) blijven liggen voor 2 uurtjes. Goed geregeld al zeg ik het zelf.

Zaterdag kwamen de nichtjes van Abby bij ons logeren. Mysterieland was en daar gingen ze met z’n allen naar toe. We hadden er dus weer 3: Lucy (2 jaar), Kate (3 jaar) en Abby (4 jaar) + een pleinfeest! Waar begonnen we aan. Door het weer was het soms even lastig, maar we hebben het gewoon geflikt! Vin en ik zijn een super duo! We kregen nog mee dat Kate vaak op 6 uur al wakker is. Hier zag ik wel een beetje tegen op, maar het is alles meegevallen. ‘s Ochtends hadden we op half 8 nummer 1, om 8 uur nummer 2 en om half 9 nummer 3, bij ons in bed. Super gezellig. We hebben ontbeten. 3 kindjes in bad gezet, aangekleed en van 3 meiden haren gedaan. Wat was ik trots op ons!

Rond 1 uur was het weer rustig in huis, maar wel één grote ontploffing. Respect voor mensen met 3 of meer kindjes! Het lijkt me heerlijk, echt waar, maar man man wat een werk.

Abby heeft nog even heerlijk met de buurjongens gespeeld en daarna was het tijd om de hele boel hier op te ruimen. Even vol gas alles opruimen. 

Vandaag loop ik rond met een brok in mijn keel en een steen in mijn maag. Deze week voelde altijd als ‘mijn’ week. De week dat ik mijn klas klaar mocht zetten voor het nieuwe schooljaar. Alles schoon en netjes. Frisse plantjes, nieuwe ideetjes, laatjes inruimen, deuren versieren en alles klaarzetten voor het nieuwe jaar.

Vandaag zit ik op de bank met mijn voeten omhoog. Wetende dat ik over twee weken op vakantie ga en dat de klassen gewoon gaan starten. Wat mis ik dit.. het nadenken over een klas inrichten.. het bezig zijn met nieuwe, betere versies van mijn klassenmanagement. Lief lijf, ik hoop echt met heel mijn hart dat je ooit weer sterk genoeg zal zijn. Stabiel genoeg zal zijn en dat we weer kunnen vertrouwen op mijn inzetbaarheid.

Voor nu moet ik proberen te accepteren wat ik niet kan veranderen. Genieten van het vooruitzicht dat ik straks 3 weken vakantie ga vieren met mijn lieve man. Onze eerste vakantie met z’n tweetjes. Wat zullen we die kleine meid missen, maar wat is het gaaf dat dit kan. En verder moet ik gaan kijken naar al die kleine stapjes die we maken. Sinds december, dat is toch inmiddels al een goede 8 maanden, zijn we thuis en hebben we enkel ziekenhuisbezoeken gehad en 1 mini opname van 2 nachtjes (die tellen we niet eens meer mee hoor).

Het aftellen kan gaan beginnen. Geen rare sprongen meer, alles geregeld. We gaan er voor!

We keep going strong!