Februari #63

Lief lijf,

Nog net even op de valreep van deze maand besluit ik toch nog even een stukje te gaan schrijven. Dit jaar was februari voor mij een maand van verwerking. Er gebeurd een hoop en ik zit geregeld met mezelf in de knoop. De positieve ik ben ik soms een beetje kwijt en dat maakt me verdrietig. Ik ben op zoek naar mijn sterke, blije, vrolijke ik. Gelukkig krijg ik daar alle hulp bij en loop ik bij een team van specialisten in het ziekenhuis die mij op dit moment mentaal bijstaan. Ik probeer nieuwe dingen in mijn leven te integreren en dit gaat met vallen en opstaan. Daarom past de bovenstaande tekst (van de Instagram van @loftoejoe) wel bij dit verhaal van vandaag. Het is een pijn van, zoals de psychologen zo mooi zeggen, levend verlies. De pijn moet een plekje krijgen en zal met de tijd wellicht meer naar de achtergrond gaan, maar of het ooit zal verdwijnen? De tekst hierboven raakt mij, want in de laatste 2 jaar is mijn leven echt drastisch veranderd en daar heb ik zeker niet voor gekozen. Dit maakt boos en voelt als enorm oneerlijk! Toch zullen we hiermee door moeten, want dit is op dit moment wat kan.. toch?

In januari merkte ik echt dat ik onwijs de ruimte en tijd voor mezelf nodig had. Dat is deze maand nog niet weg, maar toch merk ik wel dat ik weer iets meer toe kan laten. Hierbij ga ik ook geregeld over grenzen en probeer ik met mijn psycholoog en PMT-therapeut te kijken naar wat dan wel goed zou voelen en wat ik dan dus wel zou kunnen. Wat is er allemaal positief in mijn leven op dit moment, want dat we een nare tijd achter de rug hebben en veel hebben ingeleverd, dat weten we. Vandaag stuitte ik op een tekst die mij heel erg raakte. Een tekst die bij mij binnen kwam en waar ik echt even stil van werd, want 'JA' zo voelt het op dit moment echt voor mij. De tekst stond op de Instagram pagina van @liefsofficial. Er stond: 'Kon ik de wereld soms maar even op pauze zetten, zodat ik zelf even kon bijkomen. Ik ben namelijk moe van het moedig zijn.'

Toch was vandaag weer zo een dag dat ik wel even terug heb gekeken. Wat is er eigenlijk allemaal gebeurd. Het voelt soms allemaal nog als de dag van gisteren, maar toch wordt het ook steeds vager. De tijdlijn heeft geen hele duidelijke vorm meer. Ik kan gebeurtenissen boven halen, maar of deze nog in de goede volgorde staan weet ik niet. Op de momenten dat ik terug kijk of even nadenk over hoe het allemaal was, moet ik onwijs huilen. En ook dat is oké (al voelt dit soms niet zo). Schrijven kan mij soms helpen om mijn gedachten en gevoelens even op een rijtje te zetten. Toch is het ook goed om door te gaan en twijfel ik soms een beetje of fysieke gestel op dit moment nou echt zoveel anders is dan hiervoor of ben ik toch gewoon een beetje 'lui' geworden, omdat er toch weinig van mij wordt verwacht. Soms zou ik mezelf wel eens willen testen, want waar je vroeger 10 ballen in de lucht kon houden, heb ik nu soms moeite om 1 bal in beweging te houden. Is dat echt zo? Beeld ik het me in? Zit mijn mentaal me nu echt in de weg? 

Eén ding weet ik zeker en dat is dat je hoofd een heel groot onderdeel is van hoe je je voelt. Toch ben ik er ook van overtuigd dat je daar dus de meeste winst kan behalen. Nu is alleen nog even de vraag: 'Hoe?', want op dit moment durf ik het nog niet te zeggen. Ik hoop dan ook dat ik over een tijdje vol trots hier kan vertellen dat ik het heb gevonden. Dat ik weer weet hoe het werkt en dat ik mijn onwijze doorzettingsvermogen en drive weer heb teruggevonden. 

Voor nu op zoek naar een nieuwe hobby denk ik maar. Iets wat niet te fysiek is, waarbij ik niet persé op bepaalde tijden wordt verwacht, wat wel uitdagingen biedt en wat een beetje buiten mijn huis is. Hmmm.. ik kom er nog even niet op. Misschien toch weer iets met de paardjes?

Als ik mijn Instagrampagina bekijk, ben ik best tevreden over deze maand. Er zijn een hoop mooie dingen gebeurd. Ook kreeg ik gisteren mijn bloeduitslagen binnen en was ik echt best tevreden. De waardes lijken op vele vlakken zelfs beter te worden/te normaliseren. Over één uitslag ben ik nog wel een beetje in de war (Fosfaat is fors te laag). Er lopen nog wel wat spannende dingen, dus we moeten nog even afwachten hoe en wat, maar voor nu ben ik oké en blijven we doorlopen. De ene voet voor de andere. 

Eén ding is mij bijgebleven van het TV-programma Kamp van Koningsbrugge: 'Het belangrijkste is dat je opstaat en het gevecht opnieuw aangaat'... een eye-opener vind je niet?

Zo en nu ben ik klaar voor de lente!! Ga ik me klaar maken voor onze heerlijke vakantie en leef ik nog altijd van dag tot dag.

Dus zoals we altijd afsluiten: WE KEEP GOING STRONG!

Liefs