De aanhouder wint ooit - juli 2021 #4

Lief lijf,

In mijn vorige update schreef ik over mijn doelen en wensen. Wat wil ik nu eigenlijk bereiken en wat mis is als ik kijk naar wat ik kon en nu kan. Ik stelde een doel voor nu en wil daar ook echt naar toe werken, maar wat is dat moeilijk.

Afgelopen dagen waren vrij rustig. Ik ben nog een keer naar het ziekenhuis geweest voor een Fibroscan (scan van je lever om de elasticiteit te meten en dus te kijken of er schade is) en verder gebeuren er weinig spannende dingen rondom het ziek zijn. Ik heb veel pijn en gebruik met regelmaat mijn extra pijnstillers. Slapen gaat mij gelukkig wel weer steeds beter af. 

Dit weekend hebben we de tuin helemaal opgeruimd en hebben we het zwembad opgezet. Ook hebben we nieuwe plantjes in de tuin gezet. Heerlijk is dit! We hebben gewoon vakantie in eigen tuin! Dit pakt niemand mij meer af. 

Afgelopen maandag had ik een spannende dag. Ik had namelijk een afspraak met een makelaar voor de verkoop van mijn eerste huisje. Op naar een toekomst samen met mijn vriend in zijn huis! Nu rustig aan alles regelen en dan na de zomer gaat hij officieel in de verkoop. Spannende tijden dus. 

Verder heb ik contact gehad met het revalidatiecentrum Reade. Ik heb een vragenlijst ingevuld en nu is het wachten op mijn eerste afspraak. Ik ben er klaar voor… hoop heel erg dat ik een patroon kan gaan doorbreken met alle stappen die ik nu zet. Ik probeer vertrouwen te hebben in de keuzes en stappen die we maken, maar vind dit ook heel erg lastig. 

Lief lijf, ik heb zoveel moeite met mijn spiegelbeeld. Laatst was ik even in de winkel, ging wat passen en werd zwaar geconfronteerd met mijn spiegelbeeld. Het enige wat ik zie is dik, vet, lelijk… het klopt niet.. de verhoudingen zijn weg.. er ontstaan overal striemen. Eindstand: ik heb er zwaar de pest in en neem thuis wat lekkers.. wat een vet irritante actie. ‘s Avonds in bed weer vette spijt en weer het voornemen om het nu echt niet meer te doen. 

Waarom is mijn hoofd zo onwijs sterk als het gaat om doorgaan met werken, niet zeuren en gewoon door die pijn heen bijten.. en waarom is die zo zwak als het hierover gaat. Soms denk ik wel eens dat het me nooit gaat lukken. Ik ben inspiratieloos in hoe ik het moet gaat doen. 

Voor deze periode van ziekenhuizen had ik een personal trainer. Het leek echt beter te gaan. Ik werd weer sterker, kreeg meer spieren en kreeg zelfs zin om te bewegen. Daar kwam een einde aan toen ik weer steeds meer pijn kreeg. Het bewegen werd zwaarder en ik moest trainingen afzeggen. Het steeds opnieuw opbouwen en het steeds weer terugvallen is gewoon niet te doen. Mijn hoofd wil niet meer en jij mijn lieve lijf.. kan hier eigenlijk helemaal niks aan doen.

Dus proberen we… yoga… maar ik vind het zo saai.. heb het idee dat het vooral niks doet en die 10-15 minuten die ik kan doen, die hebben naar mijn idee al helemaal geen enkele zin. Dus krijg ik mezelf er weer niet toe gezet. Ik word er letterlijk gek van. 

Om je heen hoor je verhalen van mensen die gewoon even 1 of 2 maanden een dieet doen, extra trainen en hatsee daar is dat mooie zomerfiguurtje. Ten eerste is het extra trainen voor mij al geen optie op dit moment, maar heeft een dieet dan toch zin? Ik overweeg van alles: sapjeskuren, fasten, boeken (sonja bakker/ my killerbody), maar wat heeft het voor zin met die stomme prednison in mijn lijf. Als ik mijn hoofd vergelijk met die van mijn vriend is gewoon om te janken. Laat staan mijn gewicht.. 

Oke, plannen maken en gaan..

Niet uitstellen maar doen.. 

Gewoon even die knop om..

Ik wil het echt, maar het lukt niet! Gouden tips zijn zo welkom. We beginnen in ieder geval vandaag maar weer met poging 38920183.. 

We keep going strong!