Back to school #9

Lief lijf,

De voorbereidingen voor de start van het schooljaar zijn gedaan. Ik ben maandagochtend begonnen en donderdagmiddag was het klaar. Deze week ben ik wel tot de conclusie gekomen dat het echt nog wel zwaar is. Waar ik erg van baal is dat ik het toch allemaal graag weer zelf wilde doen, dat ik toch door ga als ik merk dat het eigenlijk minder gaat. 

Toch nog even…. 

Alleen nog even….

Ja het voelt goed nu alles klaar staat, maar woensdagavond merkte ik al dat ik niet meer kon slapen. Voor mij is dat een teken dat ik onrustig ben en eigenlijk veel te moe. Vrijdagochtend werd ik erg verdrietig wakker. De pijn in mijn knieën en handen was echt niet fijn. En dan te bedenken dat vrijdagavond de bruiloft op de planning stond.

Voorafgaand aan die avond heb ik wel 10 keer tegen mezelf gezegd: ‘lief lijf, bij deze alvast sorry! Ik ga genieten van deze avond met een wijntje en extra pijnstillers. Ik ga even niet naar je luisteren, sorry!’

Ik heb dan ook besloten vrijdag voor het eerst sinds tijden extra pijnstillers genomen. We gaan een feestje vieren en vieren de liefde van Britt en Dennis! Wat een prachtig stel! Die avond heb ik enorm genoten. De pijn was naar de achtergrond verdwenen en we hebben echt heerlijk gedanst, gelachen en lekker gekletst. Super fijn weer eens zo een avond.

Mijn moeder had besloten dat we een fotoshoot gingen doen met ons gezin. Dit was te lang geleden en we zagen er nu allemaal mooi uit (zoals jullie inmiddels weten kon ik me in deze zin niet vinden). De foto's zijn een mooie herrinnering, maar wat vind ik het toch weer heftig om mezelf zo te zien. Prednison.. you are a bitch!!!

Helaas merkte ik op de terugweg wel meteen de invloed van deze avond. Mijn benen, knieën, enkels en handen deden heel veel pijn. Thuis dan ook snel een slaappilletje genomen en gaan slapen. Gelukkig ging dat aardig! De volgende ochtend hebben we een beetje uitgeslapen en zijn we daarna in de auto gestapt om de caravan van Vin zijn vader op te halen. We hebben heerlijk rustig gereden en alle tijd genomen. ‘s Avonds kwam onze kleine vriendin slapen en hebben we lekker rustig aan gedaan!

Vandaag is het maandag en heb ik de eerste ochtend met de kinderen van mijn nieuwe klas gedraaid. Wat een heerlijke groep en wat een heerlijk gevoel weer. Jeetje wat mis ik dit en wat geniet ik hier toch van. Al die gezichtjes, die zenuwachtige gezichtjes en wat is het dan fijn als je ziet dat iedereen steeds meer gaat ontspannen. We hebben echt al hard gewerkt, maar ook echt heel erg genoten! Ik ben blij met deze 23 kanjers!! Ik vond het dan ook erg moeilijk om weg te gaan tijdens de pauze. Het voelt als falen en als stoppen terwijl het nog wel gaat. Toch moet ik slimmer zijn en wel stoppen.. want jij, lief lijf, geeft het nog niet op tijd aan.

Nu zit ik op de bank en staat ‘Beugelbekkie’ aan. Ik ben moe, maar voldaan. Trots op de klas en stiekem ook een beetje op mezelf. Nu komt de grootste uitdaging.. blijven zitten en niet meer werken! Ook niet op de computer en ook niet nu alles gaan knippen... 

We gaan voor een heel fijn schooljaar waarin ik ga leren luisteren naar mijn lijf en de kinderen opbloeien tot mooie individuutjes die sterk staan voor de bovenbouw! Ik heb vertrouwen in al deze knappe koppies!

We keep going strong!