Met volle angst vooruit! #29

Lief lijf,

In mijn hoofd denk ik dat ik de hele wereld aan kan, tot ik naar je kijk. Twee handen met infusen, allemaal pompen er aan. Je bent geraakt door alle medicatie, striemen staan in je huid en je hebt enorm veel kilo’s extra mee te tillen. Ik wil je zo graag helpen lief lijf, maar ik weet niet goed hoe. 

Na de gesprekken met de artsen en het op een rijtje zetten van mijn gevoel, merk ik dat ik eigenlijk heel erg behoefte heb om me niet meer angstvallig vast te houden aan de cijfertjes van uitslagen. Ik wil zo graag mijn kwaliteit van leven terug zonder bang te zijn voor alles wat er in mijn lieve lijf zich afspeelt. Angstvallig wilde ik verklaren waarom dingen gaan zoals ze gaan, maar wat nou als we daar nooit achter gaan komen. Dan verspelen we een hoop energie voor niks. Ik moet durven vertrouwen, vertrouwen op jouw mijn lieve lijf! Want tot nu toe, trek jij ons er toch altijd weer uit! 

Ik wil weer de juf zijn die lacht, uitdaagt, geniet en kinderen bij kan brengen dat het leven zo mooi kan zijn! Dat iedereen mag zijn wie die is, met elke kleine beperking of specialiteit. Ik wil weer genieten van die kleine smoeltjes op de vroege ochtend, 10000 keer per dag juffie horen en knuffelen als het even kan. Ik mis mijn draken op school, ik mis mijn collega’s, ik mis mijn leven.

Ik wil ook weer gewoon mij zijn. De vrolijke, onbezonnen, voor niets of niemand bang IK. Ik ben altijd een onzeker meisje geweest, bang voor wat andere van mij vinden, nooit goed genoeg. Ik vond mezelf te dik, niet knap, te klein, maar bovenal was ik voor mijn gevoel in niks goed genoeg. Toch was ik wel de meeste tijd vrolijk, gezellig en stond ik vol goede moed in het leven. Ik heb gevochten voor mijn baan, mijn opleidingen en laten zien dat mijn hart echt bij het onderwijs ligt. Ik kon aardig boeven als we gingen stappen, was zeker niet op mijn mondje gevallen en leek daar scheit te hebben aan alles en iedereen. Ik wil dat terug. Ik wil weer die glimlach op mijn gezicht, de vrijheid, de instelling om het mij niet meer te laten boeien wat andere vinden/denken. Ik wil MIJ terug! 

Zo een ziekenhuisbed doet toch altijd weer veel met mij. Het laat je nadenken, geeft inzichten en laat je kijken naar de toekomst. Een onvoorspelbare toekomst medisch gezien, maar MIJN leven kan ik sturen. Ik kan doen wat ik wil! 

Gisteren hebben ze de Rituximab een nieuwe kans gegeven. Een hogere dosering deze ronde. Spannend was het wel, zelfs de verpleging vond het spannend, maar we hebben het doorstaan! Ik heb het volgehouden tot de hoogste stand van toedienen. Enkel opvliegers en een licht gevoel in mijn hoofd overvielen me soms, maar over het algemeen kan ik zeggen dat het prima is gegaan. 

Wanneer opgeven geen optie is, gaan we door! Met volle angst vooruit!

We keep going strong!