Twee pasjes naar voren en één pasje terug #34

Lief lijf,

Daar zitten we, na 4,5 week ziekenhuis zijn we eindelijk weer thuis. In overleg hebben we besloten dat we deze week in mijn ouders hun huis slapen. Thuis komen is namelijk best een dingetje na zo een lange tijd en mijn ouders zijn deze week op vakantie. Zo kon ik nu, als Vincent werkt, dichter bij mijn zus zijn. Het voelt voor mij heel fijn en vertrouwd zo terug in mijn kleine dorpje!

Ons nieuwe huis staat natuurlijk ook hier. Dus het is voor nu gewoon fijn dat we overal net iets dichterbij zitten. Daarnaast is het huis in Hoofddorp al bijna leeg. Ik krijg als ik daar ben onwijs de drang om op te ruimen en dingen uit te zoeken. Dat is voor nu helemaal niet handig, want men wat zijn deze eerste dagen thuis weer zwaar. 

Na mijn vorige bericht ben ik een weekendje thuis geweest. Ik vond het erg fijn, maar ook een beetje beangstigend zwaar. Na vele gesprekken en een aantal ‘aanpassingen’, had ik meer het gevoel dat naar huis gaan weer een optie was. Zo kwam ook het idee om dus in Rijsenhout te slapen. 

Ik mocht gelukkig woensdagmiddag, nadat ik 3 dagen geen koorts meer had gemeten in het ziekenhuis, eindelijk naar huis! Jeetje wat was ik blij! De eerste dag thuis was veel.. je moet alles weer een beetje zelf doen en dus loop je meer en belast je dus meer. Dit valt echt zwaarder dan je denkt. Ook het regelen van de medicijnen is toch even meer werk dan gedacht. Ik dacht dat ik aardig overzicht had, maar toch is het vullen van de medicijnbakjes de eerste keer echt weer even nadenken. 

Gisteren was de eerste dag dat ik echt alleen thuis was. Ik begon al heerlijk verkeerd, doordat ik ‘s ochtends geen wekker had gezet voor mijn medicatie. Ik werd dan ook wakker met koorts (ik heb voor het gemak even niet gemeten.. maar ik was goed warm). Ik heb snel mijn medicijnen ingenomen en ben weer gaan slapen.. daarna werd ik wakker en voelde ik me een stuk beter. Het is dus echt belangrijk dat ik dat ritme vasthoud! Ik heb de hele dag een beetje een nasleep gehad van de ochtend, maar toch ging ik even naar de markt en even naar het nieuwe huis. Daarna nog even koken en naar Hoofddorp om mijn nichtje de sleutels te geven, zodat zij daar lekker kunnen slapen en op onze katjes kunnen passen. Klinkt allemaal zeker niet heftig en het zijn hele dagelijkse dingen, maar ik kon ‘s avonds best de prijs betalen voor deze activiteiten.

Vandaag doe ik het dus een stuk rustiger aan. Ik heb op tijd mijn medicatie genomen, waardoor opstaan een stuk beter ging. Ik heb me aangekleed, heb 1 wasje gedaan, moest INR laten meten en daarna ben ik op de bank geploft! 

Mijn lieve kleine vriendinnetje is er vanmiddag en blijft tot zondag gezellig bij ons. Al mijn energie zal ik geven om met haar weer even wat leuks te gaan doen. Tijdens het broodje eten pakte ze mijn arm en zei: ‘ben je nu weer beter en blijf je dan bij mij?’ Dit is dat teken.. ik wil voor altijd en eeuwig bij jou blijven liefste moppie! Ik heb haar vertelt dat ik er weer zal zijn, dat ik niet meer terug hoef naar de dokters, maar dat ik wel af en toe nog even rustig aan moet doen.

Lief lijf.. ik hoop dat we heel lang nu weer mogen klimmen.. klimmen op een hele lange ladder, want damn wat zijn we deze keer diep in die put gevallen. Zolang we samen maar één keer meer opstaan dan dat we vallen.. moeilijk zal het worden.. en we zullen zeker nog een aantal keer onderuit gaan.. maar we houden vast! Een liedje van Nijntje zegt het eigenlijk goed: ‘twee pasjes naar voren en één pasje terug’… wij komen er wel!

We keep going strong!