Terug denken #35

Lief lijf, 

Op 21 mei 2015 kreeg ik mijn diagnose SLE. Wie had toen gedacht dat we door zo een rollercoaster zouden gaan. 

Ik weet nog precies hoe dit alles begon. Het einde van mijn eerste minor van de Pabo was in zicht. Een minor (Motorisch Remedial Teaching) waarbij ik samen met een vriendin onwijs mooie dingen had gedaan. Ik voelde me al een week niet meer lekker, maar moest nog een aantal dingen afronden. Papa en mama gingen dat weekend op vriendenweekend.

Het hele weekend hard gewerkt en maandag naar stage om alles te printen. Ik leefde op cola en paracetamol. Maandagavond stond er een super gezellige avond gepland. Alle kinderen en ouders van het vriendenweekend kwamen hier eten. Dit is de groep waar wij vroeger al mee gingen kamperen. Een groep die dus al bij elkaar is vanaf baby. 

Iedereen was hier en ik heb me groot kunnen houden. Daarna was het klaar. De volgende ochtend werd ik ziek wakker. Het leek allemaal een gewone griep, maar niks was minder waar. In de 7 jaar daarna volgde:

• 6 ziekenhuisopnames
• 3 operaties
• 3 beenmergpuncties
• mijn haar kwijt raken
• veel gewicht aankomen
• Veel scans
• Veel medicijnwissels
• Veel twijfels

Na dit alles kan ik één ding met zekerheid zeggen… zonder echte vrienden en familie ben je nergens! Ik ben een hoop ‘vrienden’ kwijt geraakt, maar heb ook zeker nieuwe vrienden gemaakt. Het doet onwijs veel pijn om te zien wat ik achter moet laten. Vrienden die toch geen vrienden blijken te zijn, maar ook mijn eigen lijf die ik in de spiegel niet meer herken. Daarnaast dromen die je moet bijstellen.. het is zeker niet makkelijk.

De droom om fulltime voor de klas te mogen staan, de grootste droom om vroeg mama te mogen worden en de titel van mijn leven te mogen dragen! Alles is spannend en niks is zeker.. dat is het bij niemand.. maar momenteel wordt mijn leven soms op deze vlakken aardig geregisseerd. We geven niet op, want dromen moet je blijven doen en dat doen we!

Vandaag had ik zo een dag dat ik terug dacht aan alles wat gebeurd is.. maar ook kijk ik naar de toekomst! Nog even en we verhuizen naar ons prachtige huis in mijn oude dorpje dichtbij mijn lieve familie. We bouwen heel langzaam weer op en gaan onwijs genieten van de tijd met mijn lieve vriend en Abby! Ik ga hopelijk snel weer op bezoek bij mijn lieve kinderen van school en mijn collega’s!

We zetten door, gaan verder en geven nooit op!

We keep going strong, always!